Schweigsame Autobiographien von einem "normalen" Seitenumfang und die aber nichts von sich preisgeben, weil "der Sinn des Lebens das Leben ist" (zitiert aus dem ersten Text der Nachkriegszeit). Die Sprache versagt, auch wenn scheinbare Erzählung, Erlebtes ist nicht mitteilbar, das würde alle denkbaren Grenzen (der Sprache) überspringen. Auf der abstrakten Kommunikationsebene, dieser Umschlagstelle zwischen Realität und Text, werden vermutlich Parallelwelten angedeutet.
Σιωπηλές αυτοβιογραφίες "κανονικού" μεγέθους (σελίδες) που δεν εξωτερικεύονται, γιατί "το νόημα της ζωής είναι η ζωή" (έτσι στο πρώτο μεταπολεμικό κείμενο). Η γλώσσα έχει αποτύχει, ακόμη κι αν υπάρχει φαινομενικά αφήγηση, τα βιώματα δεν μπορούν να κοινοποιηθούν λεκτικά, κάτι τέτοιο θα ξεπερνούσε κάθε νοητό όριο (της γλώσσας). Στο λανθάνον επικοινωνιακό επίπεδο, αυτό το σημείο (μετα)τροπής από την πραγματικότητα στο κείμενο, σαν να υπονοούνται παράλληλοι κόσμοι.
Σιωπηλές αυτοβιογραφίες "κανονικού" μεγέθους (σελίδες) που δεν εξωτερικεύονται, γιατί "το νόημα της ζωής είναι η ζωή" (έτσι στο πρώτο μεταπολεμικό κείμενο). Η γλώσσα έχει αποτύχει, ακόμη κι αν υπάρχει φαινομενικά αφήγηση, τα βιώματα δεν μπορούν να κοινοποιηθούν λεκτικά, κάτι τέτοιο θα ξεπερνούσε κάθε νοητό όριο (της γλώσσας). Στο λανθάνον επικοινωνιακό επίπεδο, αυτό το σημείο (μετα)τροπής από την πραγματικότητα στο κείμενο, σαν να υπονοούνται παράλληλοι κόσμοι.
