Ich lese derzeit die Autobiographie(n) von Thomas Bernhard. "Des Kreises Wendungen": all die vielen Jahre, als ich in Wien lebte, weigerte ich mich, Bernhard zu lesen (begeistert war ich trotzdem vom Heldenplatz, Regie C. Peymann, im Burgtheater). Nun habe ich seine Qualitäten entdeckt. Abgesehen davon, ich erinnere mich an ein Gespräch mit Marcel Reich-Ranicki, der behauptete, während eines Besuchs bei Bernhard, habe er feststellen müssen, daß sich der Autor nur für sein Schreiben interessierte, ansonsten sei er ziemlich einfältig und nicht besonders gebildet gewesen, in Sachen Musik z.B., er würde nicht einmal Robert Schumann kennen. Als sein Gesprächspartner (beim Interview) ihn darauf hinwies, daß meistens jedes Gespräch mit Bernhard aussichtslos war (wörtlich übersetzt, Bernhard hatte je nach eigener Einschätzung des Gesprächsparners ihn auf den Arm genommen), Reich-Ranicki beteuerte ihm die Wahrheit der Aussage. Ich muß sagen, es war schockierend für mich, als ich las, daß Bernhard schon im Salzburger Internat Violine-Unterricht und als junger Mann jahrelang Gesangunterricht bei der Sopranistin Maria Keldorfer und Musiktheorie-Unterricht bei ihrem Mann, dem Komponisten Theodor W. Werner, hatte. Schockierend einerseits wegen der totalen Unkenntnis von Reich-Ranicki über sein Gegenüber, einen bedeutenden österreichischen Autor, andererseits wegen dieser Mischung (seitens Ranicki) von Selbstbewußtsein, Naivität, Phantasielosigkeit, Gutgläubigkeit, die-Welt-in-Ernst-Nehmen (?) etc.
https://www.youtube.com/watch?v=Y_cDSLjzOvg
Αυτόν τον καιρό διαβάζω την αυτοβιογραφία του Thomas Bernhard. "Του κύκλου τα γυρίσματα": επί πολλά χρόνια που ζούσα στη Βιέννη, αρνιόμουν να διαβάσω Bernhard (παρόλα αυτά ήμουν ενθουσιασμένη με το θεατρικό Der Heldenplatz, σκηνοθεσία C. Peymann, στο Burgtheater).
Τώρα ανακάλυψα τα προτερήματά του. Ασχέτως των δικών μου θεμάτων με τον Bernhard, θυμάμαι μια συζήτηση με τον θρυλικό γερμανοπολωνό κριτικό Marcel Reich-Ranicki που ισχυριζόταν ότι κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του στον Bernhard, κατέληξε στη διαπίστωση ότι ο συγγραφέας δεν ενδιαφερόταν για τίποτα άλλο από τα βιβλία του, ότι ήταν αρκετά μονόχνωτος και όχι ιδιαίτερα μορφωμένος, για παράδειγμα αναφορικά με τη μουσική, δεν ήξερε κάν τον Robert Schumann. Όταν ο συνομιλητής του τον παρέπεμψε στο γεγονός ότι συνήθως κάθε συζήτηση με τον Bernhard ήταν μάταιη (θα το μετέφραζα ως εξής: ο Bernhard έκανε μία αποτίμηση του άλλου και ανάλογα με τα συμπεράσματά του τον έπαιρνε λιγότερο ή περισσότερο στο ψιλό), ο Reich-Ranicki τον επιβεβαίωσε με πίστη για την αλήθεια των λόγων του Bernhard. Σοκαρίστηκα, λοιπόν, πρέπει να πω, όταν διάβασα ότι ο Bernhard όχι μόνο έκανε μαθήματα βιολιού ως οικότροφος στο Salzburg, αλλά και ότι αργότερα επί χρόνια σπούδαζε μονωδία με τη σοπράνο Maria Keldorfer και θεωρία μουσικής με τον σύζυγό της, συνθέτη Theodor W. Werner. Σοκαρίστηκα από την απόλυτη άγνοια ενός γνωστού γερμανού κριτικού για έναν σημαντικό αυστριακό συγγραφέα, αλλά και εξαιτίας αυτού του μείγματος (από την πλευρά του κριτικού) αυτοπεποίθησης, αφέλειας, καλής προαίρεσης, έλλειψης φαντασίας, παίρνουμε-τον-κόσμο-στα-σοβαρά (;) κτλ.
https://www.youtube.com/watch?v=Y_cDSLjzOvg
Αυτόν τον καιρό διαβάζω την αυτοβιογραφία του Thomas Bernhard. "Του κύκλου τα γυρίσματα": επί πολλά χρόνια που ζούσα στη Βιέννη, αρνιόμουν να διαβάσω Bernhard (παρόλα αυτά ήμουν ενθουσιασμένη με το θεατρικό Der Heldenplatz, σκηνοθεσία C. Peymann, στο Burgtheater).
Τώρα ανακάλυψα τα προτερήματά του. Ασχέτως των δικών μου θεμάτων με τον Bernhard, θυμάμαι μια συζήτηση με τον θρυλικό γερμανοπολωνό κριτικό Marcel Reich-Ranicki που ισχυριζόταν ότι κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του στον Bernhard, κατέληξε στη διαπίστωση ότι ο συγγραφέας δεν ενδιαφερόταν για τίποτα άλλο από τα βιβλία του, ότι ήταν αρκετά μονόχνωτος και όχι ιδιαίτερα μορφωμένος, για παράδειγμα αναφορικά με τη μουσική, δεν ήξερε κάν τον Robert Schumann. Όταν ο συνομιλητής του τον παρέπεμψε στο γεγονός ότι συνήθως κάθε συζήτηση με τον Bernhard ήταν μάταιη (θα το μετέφραζα ως εξής: ο Bernhard έκανε μία αποτίμηση του άλλου και ανάλογα με τα συμπεράσματά του τον έπαιρνε λιγότερο ή περισσότερο στο ψιλό), ο Reich-Ranicki τον επιβεβαίωσε με πίστη για την αλήθεια των λόγων του Bernhard. Σοκαρίστηκα, λοιπόν, πρέπει να πω, όταν διάβασα ότι ο Bernhard όχι μόνο έκανε μαθήματα βιολιού ως οικότροφος στο Salzburg, αλλά και ότι αργότερα επί χρόνια σπούδαζε μονωδία με τη σοπράνο Maria Keldorfer και θεωρία μουσικής με τον σύζυγό της, συνθέτη Theodor W. Werner. Σοκαρίστηκα από την απόλυτη άγνοια ενός γνωστού γερμανού κριτικού για έναν σημαντικό αυστριακό συγγραφέα, αλλά και εξαιτίας αυτού του μείγματος (από την πλευρά του κριτικού) αυτοπεποίθησης, αφέλειας, καλής προαίρεσης, έλλειψης φαντασίας, παίρνουμε-τον-κόσμο-στα-σοβαρά (;) κτλ.
