Anecdotes

"Dowson was now at Dieppe, now at a Normandy village. Wilde, too, was at Dieppe; and Symons, Beardsley, and others would cross and recross, returning with many tales, and there were letters and telegrams. Dowson wrote a protest against some friend’s too vivid essay upon the disorder of his life, and explained that in reality he was living a life of industry in a little country village; but before the letter arrived that friend received a wire, “arrested, sell watch and send proceeds.” Dowson’s watch had been left in London—and then another wire, “Am free.” Dowson, ran the tale as I heard it ten years after, had got drunk and fought the baker, and a deputation of villagers had gone to the magistrate and pointed out that Monsieur Dowson was one of the most illustrious of English poets. “Quite right to remind me,” said the magistrate, “I will imprison the baker.”
A Rhymer had seen Dowson at some cafe in Dieppe with a particularly common harlot, and as he passed, Dowson, who was half drunk, caught him by the sleeve and whispered, “She writes poetry—it is like Browning and Mrs Browning.” Then there came a wonderful tale, repeated by Dowson himself, whether by word of mouth or by letter I do not remember. Wilde has arrived in Dieppe,

Memoiren und Autobiographie / Απομνημονεύματα και αυτοβιογραφία

Die ersten griechischen Künstler-Memoiren leiteten mich teilweise in die Irre, daher löschte ich den vorangegangenen Post (Premiere einer Opernaufführung durch das "Griechische Melodram" von Lavragas im Jahre 1900). Eine gute Lektion eigentlich für den weiteren Verlauf der Arbeit und eine Bestätigung, daß man die Genres nicht vermischen darf: in den traditionellen Memoiren liegt der Schwerpunkt in der Demonstration der sozialen Rolle, jede -wenn vorhandene- Selbstreflektion dient dem "Erreichten" bzw. "Unerreichten" innerhalb der sozialen Realität und nicht dem Prozeß der Aneignung oder Nicht-Aneignung einer Identität. Erst nach Malraux (Antimémoires) oder Yourcenar, besser gesagt schon bei Gide, tritt das Nachdenken über die Wechselwirkung von Geschichte und Identität in den Memoiren oder "memorialisierten Autobiographien" (der Neologismus von mir) ein.

Τα πρώτα ελληνικά απομνημονεύματα καλλιτεχνών προκάλεσαν κάποια σύγχυση, γι' αυτό έσβησα την προηγούμενη εγγραφή (πρεμιέρα όπερας του "Ελληνικού Μελοδράματος" Λαυράγκα εν έτει 1900). Ένα καλό μάθημα για τη συνέχεια και μία επιβεβαίωση ότι δεν πρέπει να μπερδεύει κανείς τα είδη: στα παραδοσιακά απομνημονεύματα το κέντρο βάρους βρίσκεται στην κατάδειξη του κοινωνικού ρόλου, ο στοχασμός περί Εαυτού -αν υπάρχει- εξυπηρετεί την εξιστόρηση του τι επιτεύχθηκε ή δεν επιτεύχθηκε μέσα στην ιστορική πραγματικότητα, και όχι τη διαδικασία ιδιοποίησης ή μη ιδιοποίησης της προσωπικής ταυτότητας. Μόνο μετά τον Malraux (Antimémoires) ή τη Yourcenar, και μάλλον ήδη στον Gide, εμφανίζεται ο στοχασμός περί αλληλεπίδρασης ιστορίας και προσωπικής ταυτότητας στα απομνημονεύματα ή στην απομνημονευματική αυτοβιογραφία.

Bibliographie / Βιβλιογραφία

Jedem kann passieren, Stellen aus der Sekundärliteratur ungeprüft zu übernehmen, die über Quellen oder weitere Sekundärliteratur berichten oder auch Stellen gesehen zu haben, die nur Ausschnitte des gesamten Beitrags, Kapitels oder Werkes darstellen. Nun, während dieser kurzen Pause der Suche in Athener Bibliotheken fand ich einige der benötigten Bücher (leider nicht alle, vielleicht das nächste Mal, die Bücher waren da, aber noch nicht inventarisiert) und ich erlebte auch solche "Überraschungen". Ich war darauf vorbereitet und hatte schon meine Zweifel, außerdem ziehe ich es in solchen Fällen vor, eine bibliographische Information gar nicht zu übernehmen. Es handelte sich unter anderem um meinen letzten Autobiographen der Zwischenkriegszeit und den Herausgeber seines Werkes. Aus der Einführung dieser Ausgabe wurde ein kurzer Teil in einer bekannten Athener Literaturzeitschrift im selben Jahr der Edition des Gesamtwerkes veröffentlicht. Ich kannte nur diesen Teil aus der digitalisierten Zeitschrift. Als ich nun die gesamte Einführung in der Bibliothek las, stellte ich fest, daß der kurze Ausschnitt den Gedankengang des -schließlich überhaupt nicht einfältigen- Verfassers völlig entstellte. 
Ich bin gespannt auf den nächsten Teil der Arbeit. Dreißig Jahre trennen die letzte Autobiographie der Zwischenkriegszeit von der ersten "unserer" Zeit.

Στον καθένα μπορεί να συμβεί να ενσωματώσει ανεξέλεγκτα στην ανάλυση χωρία της βιβλιογραφίας που ενημερώνουν σχετικά με τις πηγές ή σχετικά με άλλες μελέτες ή ακόμη να έχει δει χωρία που είναι μόνο αποσπάσματα ενός άρθρου, ενός κεφαλαίου ή μονογραφίας. Τώρα, στη διάρκεια ενός σύντομου διαλείμματος αναζήτησης βιβλιογραφίας σε αθηναϊκές βιβλιοθήκες, βρήκα αρκετό υλικό (δυστυχώς όχι όλα τα χρειαζούμενα βιβλία, γιατί κάποια δεν είχαν ακόμη ταξινομηθεί, ελπίζω την επόμενη φορά) και έζησα τέτοιες "εκπλήξεις". Ήμουν προετοιμασμένη και είχα ήδη τις αμφιβολίες μου, και σε τέτοιες περιπτώσεις κρατάω αποστάσεις. Πρόκειται μεταξύ άλλων για τον τελευταίο αυτοβιογράφο του μεσοπολέμου και για τον επιμελητή του έργου του. Γνώριζα μόνο ένα απόσπασμα από την εισαγωγή του επιμελητή στα Άπαντα του συγγραφέα, το οποίο είχε δημοσιευθεί σε γνωστό (ψηφιοποιημένο) αθηναϊκό λογοτεχνικό περιοδικό την ίδια χρονιά της έκδοσης των Απάντων. Όταν διάβασα ολόκληρη την εισαγωγή στη Βιβλιοθήκη, είδα ότι το απόσπασμα παραμόρφωνε τελείως την οπτική του -τελικά πολύ περισσότερου ευαίσθητου και ευφυούς από ό,τι κατά τα φαινόμενα- επιμελητή.
Είμαι περίεργη για το δεύτερο μέρος της εργασίας. Τριάντα χρόνια χωρίζουν την τελευταία αυτοβιογραφία του μεσοπολέμου από την πρώτη της εποχής "μας".