Wieder mit der Frage der Konstruiertheit von autobiographischer "Wahrheit", der inter- und außertextuellen Steuerung der Rezeption und vor allem der zeitbedingten Aspekte gegenwärtiger Theorien frontal gestoßen. Dekonstruktion deckt mit Sicherheit Machtgebundenheiten des Denkens auf, ist aber selbst -in ihren theoretischen Strömungen- auf einer metareflektiven Ebene stark normativ und hier verbirgt sich die Gefahr, daß man die soziale(n) Realität(en) aus den Augen verliert. Selbstreflexion (der Theorie) ist unabdingbar, wenn ein theoriegeladener Aktivismus Entwicklungen vorantreiben möchte. Ein Schlüsselpunkt -kurioserweise- auch bei der aktuell zu analysierenden Autobiographie.
Πάλι αντιμέτωπη με το ζήτημα της κατασκευής της αυτοβιογραφικής "αλήθειας", της ενδο- και εξωκειμενικής χειραγώγησης της πρόσληψης και κυρίως της χρονικότητας όψεων σύγχρονων θεωριών. Η αποδόμηση ασφαλώς και αποκαλύπτει τις σχέσεις συστημάτων στοχασμού με δομές εξουσίας, όμως και ή ίδια (η αποδόμηση) είναι -στα διάφορα θεωρητικά της ρεύματα- σε μεγάλο βαθμό κανονιστική και εδώ παραμονεύει ο κίνδυνος να χάσει κανείς από το οπτικό του πεδίο τις κοινωνικές πραγματικότητες. Ο αυτοστοχασμός είναι αναγκαίος για μια θεωρία όταν αυτή μετουσιώνεται σε ακτιβισμό που θέλει να προωθήσει κάποιες εξελίξεις. Κατά περίεργο τρόπο το σημείο αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τη συγκεκριμένη αυτοβιογραφία που αναλύεται τώρα.
