Merkwürdig: das Thema einer der zwei Seminararbeiten, die ich als Studentin an der Philosophischen Fakultät der Universität Athen, Abteilung Byzantinistik und Neogräzistik (1979-1984), einreichen mußte, das Thema also war die autobiographischen Gedichte des Gregor von Nazianz. Thema damals selbst ausgesucht ohne Hintergedanken oder irgendwelche vorgeplante Kontinuitäten. Erst 15 Jahre später, nachdem ich mit der Dissertation (Schwerpunkt hier Ideologiegeschichte) schon längst fertig war, kam ich mit der griechischen Autobiographie in Berührung (der Ausgangspunkt Reiseberichte und Tagebücher). Nach circa vier Jahre Arbeit, Unterbrechung, in deren Zeitrahmen Marie Espérance von Schwartz fiel. Kurz vor der Zäsur (Januar 2009) hatte ich die Autobiographie wieder aufgegriffen. Ende 2013 die ersten dreißig Seiten geschrieben. Βis heute circa einhundertfünfundfünfzigtausend Wörter, eine Million achtzigtausendfünfhunderteinundvierzig Zeichen (mit Leerzeichen) 📯, jeder / jede "Schreibende" erkennt den Witz der Lage, wenn er /sie während der Prozedur die Wörter niemals aufgezählt hat.
Παράξενο: το θέμα μιας από τις δύο σεμιναριακές εργασίες που έπρεπε να υποβάλω ως φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής, Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών, του Πανεπιστημίου Αθηνών (1979-1984), το θέμα, λοιπόν, ήταν τα αυτοβιογραφικά ποιήματα του Γρηγορίου Ναζιανζηνού. Το είχα επιλέξει χωρίς άλλες σκέψεις ή προθέσεις να συνεχίσω κάποια ανάλογη έρευνα. Σχεδόν 15 χρόνια αργότερα, αφού είχα προ πολλού τελειώσει το διδακτορικό (κέντρο βάρους εδώ ήταν η ιστορία ιδεολογίας), ήλθα σε επαφή με την ελληνική αυτοβιογραφία (αφετηρία περιηγητικά κείμενα και ημερολόγια). Μετά από περίπου τεσσάρων χρόνων εργασία, διακοπή όπου μέσα σε αυτά τα πλαίσια προέκυψε και η Marie Espérance von Schwartz. Πριν την τομή (Ιανουάριος 2009) είχα ήδη ξαναπιάσει την αυτοβιογραφία. Τέλη 2013 είχαν γραφτεί οι πρώτες τριάντα σελίδες. Μέχρι σήμερα περίπου εκατόν πενήντα πέντε χιλιάδες λέξεις, ένα εκατομμύριο ογδόντα χιλιάδες πεντακόσια σαράντα ένα κτυπήματα (με τα κενά) 📯, κάθε "γράφων" / "γράφουσα" αναγνωρίζει το αστείο της κατάστασης εάν στη διάρκεια της διαδικασίας ποτέ δεν μέτρησε τις λέξεις.
Παράξενο: το θέμα μιας από τις δύο σεμιναριακές εργασίες που έπρεπε να υποβάλω ως φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής, Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών, του Πανεπιστημίου Αθηνών (1979-1984), το θέμα, λοιπόν, ήταν τα αυτοβιογραφικά ποιήματα του Γρηγορίου Ναζιανζηνού. Το είχα επιλέξει χωρίς άλλες σκέψεις ή προθέσεις να συνεχίσω κάποια ανάλογη έρευνα. Σχεδόν 15 χρόνια αργότερα, αφού είχα προ πολλού τελειώσει το διδακτορικό (κέντρο βάρους εδώ ήταν η ιστορία ιδεολογίας), ήλθα σε επαφή με την ελληνική αυτοβιογραφία (αφετηρία περιηγητικά κείμενα και ημερολόγια). Μετά από περίπου τεσσάρων χρόνων εργασία, διακοπή όπου μέσα σε αυτά τα πλαίσια προέκυψε και η Marie Espérance von Schwartz. Πριν την τομή (Ιανουάριος 2009) είχα ήδη ξαναπιάσει την αυτοβιογραφία. Τέλη 2013 είχαν γραφτεί οι πρώτες τριάντα σελίδες. Μέχρι σήμερα περίπου εκατόν πενήντα πέντε χιλιάδες λέξεις, ένα εκατομμύριο ογδόντα χιλιάδες πεντακόσια σαράντα ένα κτυπήματα (με τα κενά) 📯, κάθε "γράφων" / "γράφουσα" αναγνωρίζει το αστείο της κατάστασης εάν στη διάρκεια της διαδικασίας ποτέ δεν μέτρησε τις λέξεις.
