Ήταν Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1973, και όχι 18, ούτε η επαύριο, αλλά η ίδια εκείνη μέρα (βλ. ανάρτηση 6 Φεβρουαρίου 2015, διορθωμένη τώρα). Πώς είναι δυνατό να επιμένει κανείς σε λανθασμένη ημερομηνία και μετά από σχεδόν τρία, αλλιώς αν το δούμε 44, χρόνια να το ανακαλύπτει;
Σκέπτομαι αρκετά συχνά την αραίωση ή και διακοπή της ροής εδώ. Η αλήθεια είναι ότι πολλά πράγματα κάποτε τελειώνουν (σίγουρα όχι όλα, ευτυχώς), αυτό το μπλογκ όμως ακόμη δεν έχει κλείσει. Με αφορμή ένα πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο είπα να προσθέσω άλλο ένα κεφάλαιο στο παράρτημα: αυθιστόρηση μέσα σε φιλολογικά απομνημονεύματα. Τα άλλα της προηγούμενης ανάρτησης, εκείνες οι τελευταίες αυτοβιογραφίες του κυρίως σώματος της εργασίας, έχουν ενσωματωθεί οριστικά από τον προηγούμενο μήνα στο γραπτό.
"Πιο κοντά στην αιωνιότητα είναι μια σταθερότητα που διαρκεί" Παντελής Καλιότσος, Ποιους θα δαγκώσω άμα λυσσάξω, σ. 150 |
Ich denke oft an den Posting-Fluß hier, der spärlicher oder unterbrochen wurde. Tatsache ist, daß vieles irgendwann zu Ende geht (erfreulicherweise nicht alles), dieser Blog jedenfalls ist noch nicht abgeschlossen. Ein neulich herausgegebenes Buch brachte mich auf die Idee, den Anhang um ein weiteres Kapitel zu erweitern: Selbstdarstellung in souvenirs littéraires. Die letzten Autobiographien des Hauptcorpus der Arbeit, von denen die Rede im vorangegangenen Post war, sind seit letztem Monat erledigte Sache.