Die Autobiographie ist ein automimetisches Genre: der Autor eignet sich die Identität und die Sprache des Erzählers an. Nun weiß ich (von seiner Biographie her), daß dieser Autobiograph einen Erzähler erfindet, der nur ein Bruchteil von dem ist, was er sein könnte. Oder ich irre mich und überinterpretiere, d.h. das Selbst-Abbild fällt mit dem Urbild zusammen. Jedenfalls habe ich dies als textinterne Wahrheit zu respektieren. Vielleicht stellt er nicht mich als Leser vor ein Rätsel, sondern sich selbst. Solche Fragen knüpfen an hermeneutische Andeutungsversuche an, das kann aber auch in einer textorientierten Analyse vorkommen. Es ist vorgekommen.
Ist diese Autobiographie eine fein versteckte Selbstverteidigung?
Η αυτοβιογραφία είναι αυτομιμητικό είδος: ο συγγραφέας οικειοποιείται την ταυτότητα και τη γλώσσα του αφηγητή. Από τη βιογραφία του γνωρίζω ότι ο παρών αυτοβιογράφος επινοεί έναν αφηγητή που είναι μόνο ένα κλάσμα αυτού που θα μπορούσε να είναι. Ή, αν δεν είναι έτσι τα πράγματα, κάνω λάθος και δίνω μεγαλύτερες διαστάσεις, δηλαδή το ομοίωμα του εκφωνητή συμπίπτει με την αρχική εικόνα. Πάντως, έτσι ή αλλιώς, οφείλω να σεβασθώ την ενδοκειμενική πραγματικότητα. Ενδέχεται να μην θέτει εμένα, τον αναγνώστη, προ διλήμματος, αλλά τον ίδιο του τον εαυτό (ο συγγραφέας). Τέτοια ζητήματα σχετίζονται με ερμηνευτικές προσεγγίσεις, κι αυτό όμως μπορεί να συμβεί σε μία κειμενοκεντρική ανάλυση. Συνέβη. Μήπως αυτή η αυτοβιογραφία είναι μία καλοϋφασμένη αυτοϋπεράσπιση;
[Και στην Πρωία δημοσίευσε (Πανεπιστημίου 39, φωτό 1906-1908)]
