Thursday 12 May 2016

Die zeitgenössische Autobiographie / Η σύγχρονη αυτοβιογραφία

Wenn man zur Theorie auf Distanz geht, dann stellt man eigentlich fest, daß die zeitgenössische Autobiographie weder so modern noch sonderbar aussieht. Die Frage heuzutage besteht meiner Ansicht nach darin, inwiefern der teilweise spitzfindige theoretische Diskurs den Texten eine Identität verleihen möchte, die sie -glücklicherweise- nicht verdienen. An und für sich, das größte Problem haben heute die Autoren, ob nun bzg. Literatur oder Autobiographie. Zu viel Lärm um ihr Werk, um den Literaturbetrieb -auch- überhaupt, von allen Seiten: Literaturkritik, Literaturtheorie, interdisziplinär, von der Geschichts- und Sozialtheorie bis zur Neurobiologie, Verlag- und Marktmanagement, Medienpolitik, Sozialwerknetzen und Internetforen, abgesehen von Regierungspolitik und Kochbüchern. Ist Wissensverbreitung so schlecht, wäre die Gegenrede. Eigentlich nicht, wenn es nur um Verbreitung und nicht zugleich um Zersplitterung des Wissens gehen würde. Ich denke nicht an den vielseitigen Empfang einer Autobiographie, wenn ich behaupte, der Autor könnte darüber stolpern, sondern an die Vorahnung dieses Empfangs inmitten des Akts des Schreibens, inmitten des Selbstentwurfs. 

 Αν αποστασιοποιηθεί κανείς από τη θεωρία, διαπιστώνει ότι η σύγχρονή μας αυτοβιογραφία δεν είναι ούτε τόσο μοντέρνα ούτε τόσο ιδιαίτερη. Το ζήτημα σήμερα κατά την άποψή μου βρίσκεται στο κατά πόσο ο εν πολλοίς επινοητικός θεωρητικός λόγος προσδίδει στην αυτοβιογραφία μία ταυτότητα που -ευτυχώς- δεν την αξίζει. Ουσιαστικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχουν οι συγγραφείς είτε λογοτεχνίας είτε αυτοβιογραφίας. Πολύς θόρυβος για το έργο τους, γενικά για τη λογοτεχνία -και όχι μόνο- από όλες τις πλευρές: λογοτεχνική κριτική, λογοτεχνική θεωρία, διεπιστημονικά, από τη θεωρία της ιστορίας και της κοινωνιολογίας έως τη νευροβιολογία, εκδοτική πολιτική και πολιτική αγοράς, πολιτική των ΜΜΕ, κοινωνικά δίκτυα, διαδικτυακά φόρουμ, αν εξαιρέσουμε την κυβερνητική πολιτική και τα βιβλία μαγειρικής. Μα είναι τόσο κακή η μετάδοση της γνώσης, θα έλεγε ο αντίλογος. Μάλλον όχι, αν επρόκειτο μόνο για μετάδοση και όχι συγχρόνως για θρυμματισμό της γνώσης. Δεν σκέπτομαι την πολύπλευρη υποδοχή μιας αυτοβιογραφίας όταν ισχυρίζομαι ότι ο συγγραφέας θα μπορούσε να γλιστρήσει και να πέσει, αλλά τον προϊδεασμό σχετικά με αυτήν την υποδοχή εν μέσω συγγραφής, εν μέσω του αυτο-σχεδιασμού.