Endlich ein Lesepublikum / Επιτέλους αναγνωστικό κοινό

Mein derzeitiger Autobiograph tritt für die Freiheit der Literatur ein, aber sie sollte nicht einfältig sein, d.h. nicht klassen- oder schichtenorientiert. Selbstverständlich, nach einer Phase der Glorifizierung des Heimatromans und der Dorfgeschichte (s. das Konzept der Herderschen "Kulturnation", das in Griechenland des 19. Jhs und weiter hinaus große Verbreitung fand) wendet sich das Blatt, man wird langsam "bourgeois" (auch aus der Perspektive der ökonomischen und demographischen Entwicklung). Alles hier grob skizziert. Jedenfalls, hier tritt die Autobiographie ein. Nicht, daß sie neu ist, aber die Kluft zwischen Sender und Empfänger war immens und schien noch immer groß zu sein. Das Feuilleton bildet also eine Brücke.

Ο τωρινός μου αυτοβιογράφος συνηγορεί υπέρ της ελευθερίας της λογοτεχνίας, αλλά δεν την θέλει μονοδιάστατη, δηλ. να μην είναι προσκολλημένη σε κοινωνικές τάξεις. Αυτονόητο, μετά τις λαογραφίζουσες αφηγήσεις (δεν χρησιμοποιώ τον όρο "ηθογραφία" που είναι διφορούμενος και κάλυπτε τα πάντα, από ρεαλισμό και νατουραλισμό έως λαογραφία) έχει από την καμπή προς τον 20ό αιώνα ξεκινήσει η μεταστροφή προς την "αστικοποίηση" της λογοτεχνίας. Επιγραμματικά λίγο, πάντως στο σημείο αυτό εμφανίζεται η αυτοβιογραφία. Δεν είναι κάτι νέο, όμως η απόσταση ανάμεσα στον πομπό και στον δέκτη ήταν τεράστια και παρέμενε μεγάλη. Η επιφυλλίδα είναι η γέφυρα.