Το χρονικό των ημερολογίων

ή μάλλον των διαδρομών τους, είναι κάτι απίστευτο. Και μαζί τους επιστολές και η πρώτη σύνθεση αυτοβιογραφίας του προσώπου αυτού. Σου τα δίνω, μου τα επιστρέφεις αφού (κάποια) τα αντιγράψεις, μου ζητάς τις επιστολές μου, σου τα δίνω όλα πίσω, μου στέλνεις ξανά κάποια, μετά από χρόνια τα ξαναζητώ, γιατί έχω κάψει εν μέρει τα δικά μου, και όταν δεν είσαι πια εν ζωή, τα ζητώ από τους κληρονόμους σου, άλλα μου δίνουν, άλλα όχι, επείγομαι γιατί συνθέτω και άλλες αυτοβιογραφίες, αργότερα περιέρχονται στην κατοχή μου και άλλα. Ώσπου να σιωπήσω απολύτως. Ενδοκειμενικότητα και διακειμενικότητα, η αποθέωση της γραπτής ανάμνησης, η λατρεία της μνήμης. Γράφω και αυτοβιογραφούμαι (όχι εγώ του blog, χρησιμοποιώ το α΄πρόσωπο για τον/τη συγκεκριμένο/συγκεκριμένη συγγραφέα) έως ότου αποφασίσω γενικά να κόψω τις γέφυρες προς τον Εαυτό. Να απομείνει και αυτός ανάμνηση. 

Το να πραγματοποιηθεί τώρα η εξιχνίαση αυτού του χρονικού,  είναι και μία εισαγωγή
στα κείμενα, στις διαθέσεις και στις προθέσεις τους.