Sunday 9 November 2014

Μετατοπίσεις / Verschiebungen

Κάθε εποχή και οι θεοί της. Στους "μοντέρνους" μας καιρούς αποθεώθηκε για μεγάλο διάστημα -και ίσως ακόμη- η αποσπασματική νεωτερική αυτοβιογραφία με τα συνειδησιακά θραύσματα ενός Εγώ υφασμένα μέσα σε άλλα θραύσματα χρόνου σε μία αέναη μετακύλιση του εμπρός στο πίσω και στο τώρα και τανάπαλιν κτλ. και αυτό θεωρήθηκε ειλικρίνεια υπό την έννοια ότι δεν υπάρχει ταυτότητα, αλλά όψεις της κτλ. Η κλασική αυτοβιογραφία του γραμμικού χρόνου με τις υποστασιακές αποστάσεις του πριν και του τώρα και την ανέλιξη της αυτοαναπαράστασης θεωρήθηκε "κλειστή" αφήγηση ειλημμένων αποφάσεων υπό την οπτική ενός ισχυρού παρόντος Εγώ. Τελικά και με την ίδια λογική η επαναλαμβανόμενη κίνηση μιας συνείδησης-παζλ που αυτοαναιρείται διαρκώς, δεν είναι (κυκλικά) κλειστή;

Was ist mehr "abgeschlossen"? Die sog. "konventionelle" Autobiographie mit der linearen Erzählung aus der Perspektive eines mächtigen Erzählenden Ichs oder die (post)moderne fragmentarische Autobiographie mit der endlosen (kreisförmigen) Bewegung eines zersplitterten Ichs innerhalb einer zersplitterten Zeit, eines Ichs, das sich selbst dauernd aufhebt?  Ich dachte gerade an die kultur- und zeitkonformen Ausgrenzungen und wie man bis vor kurzem in der erstgenannten A. Abgeschlossenheit sah, während man die zweite als eine Art "open progress" betrachtete.