Μελίνι


Είμαι όπου είσαι, Μελίνα μου. Όλοι οι άλλοι είναι δευτερεύουσας σημασίας. Ήρθες τον Φεβρουάριο του 2009, ακούμπησες την τομή της εγχείρισης και έκανες επί ώρα και μέρες τα γιατρικά σου, έκανες, έρανες, τα κατάφερες. Ανέβαινες πάνω στα χερούλια από τις πόρτες και τις άνοιγες, ατίθαση και απροσδόκητη και επίμονη, μέχρι που γνωριστήκαμε και ήδη την πρώτη φορά που σου μίλησα σοβαρά "Μελίνο, μην τολμήσεις να μπουκάρεις το πρωί και να μας ξυπνήσεις", ω! του θαύματος, υπάκουσες. Περιμένατε με το Τσίκι στα δυο σας ποδαράκια έξω από την πόρτα. Αυτό επαναλήφθηκε και στον Βάμο. Με άκουγες. Σε άκουγα. Από την ίδια στόφα; Αδυναμία, δεν λέω, και οι δυο σας στην κυρία σας, μεγάλη αδυναμία. Αγαπούσες όμως κι εμένα. Όταν σε είδα στον Βάμο να έρχεσαι απορημένη, με σκισμένη την κοιλίτσα, όπως εγώ πριν μερικά χρόνια χωρίς να το καταλάβω κόπηκα με το χασαπομάχαιρο και είχα μείνει να το κοιτάζω, βαθύ κόψιμο μέχρι τον υποδόριο ιστό και δεν έτρεχε παρά ελάχιστο αίμα, όταν σε είδα έτσι, δεν το πίστευα. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο, δηλαδή εγώ νιαούριζα μιμούμενη τη φωνή σου, κι εσύ απαντούσες. Από τον Νοέμβριο του 2013 γινόσουν όλο και πιο άτακτη, έσπασες και το βάζο, το χριστουγεννιάτικο δώρο, δεν την άκουγες καθόλου την κυρία σου. Εγώ έλειπα. Σε είδα για τελευταία φορά στις 26 Απριλίου 2014. Ήλθες στον καναπέ δίπλα μου να σε χαϊδέψω και μετά πήγες και κάθισες στην αγκαλιά της και όση ώρα μιλούσαμε, την κοιτούσες στα μάτια. Προχθές ονειρεύτηκα ότι ήμουν συνοδηγός σε αυτοκίνητο που έτρεχε μέσα στην πόλη και σε είχα αγκαλιά, ανέμιζαν τα μαλλάκια σου, αλλά φοβήθηκα ότι θα πεταχτείς έξω από το ανοικτό παράθυρο του αυτοκινήτου κι έτσι ξαφνικά βρέθηκα καθισμένη -μέσα στο όνειρο- στο πίσω κάθισμα με κλειστό το παράθυρο κι εσένα αγκαλιά.













Oz, Amos: A Tale of Love and Darkness. Translated from the Hebrew by Nicholas de Lange. London: Chatto & Windus, 2004, 269-270.





[Τελευταία είσοδος 08.07.2018, σήμερα 21.02.2020, το Μελίνι 28.10.2019]